"Tahan na wala na tayong magagawa matagal na panahon na iyon."
"Matagal na panahon nga pero buong buhay kong pagsisisihan ang ginawa kong iyon."
"Pinatawad na kita, pinatawad ka na rin ng mga mahal mo sa buhay na sinaktan mo kaya't tahan na."
"Patawarin man ako ng lahat ng taong nasaktan ko hindi ko pa rin mapapatawad ang sarili ko."
Natulala ako ng mga oras na iyon habang nakikinig sa kanila. Ano nga ba ang nagawa niya at hindi niya mapatawad ang kaniyang sarili. May mga tanong sa aking isipan. Magulo ang aking pakiramdam at hindi ko alam kung anong dahilan. May nagsasabi sa aking kaloob looban na dito ako kabilang.
"Ang anak ko... ang anak ko... pinatay ko ang sarili kong anak!" pabulong niyang sambit sa kanyang asawa.
"Shh... tama na yan! tuwing pasko na lamang ba ay magkakaganyan ka? Tama na yan."
Nagulat ako, nabigla at hindi makapaniwala sa kanyang sinabi.
"Pinatay niya ang sarili niyang anak?! Bakit?! anong kasalanan ng kanyang anak at humantong sa ganoong sitwasyon!?"
itutuloy ...
No comments:
Post a Comment